Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

to be reproachful

  • 1 ciminosus

    reproachful, slanderous.

    Latin-English dictionary of medieval > ciminosus

  • 2 contumēlīōsus

        contumēlīōsus adj. with comp.    [contumelia], full of abuse, reproachful, abusive, insulting: contumeliosis vocibus prosequi, Cs.: in edictis: te esse dicunt contumeliosum, quod, etc.: oratio: quod contumeliosum in eos foret, si, etc., S.
    * * *
    contumeliosa -um, contumeliosior -or -us, contumeliosissimus -a -u ADJ
    insulting, outrageous, humiliating; rude, insolent, abusive; reproachful (L+S)

    Latin-English dictionary > contumēlīōsus

  • 3 crīminōsus

        crīminōsus adj. with comp.    [crimen], bringing accusations, reproachful, calumniating, slanderous: nomen: id mihi criminosum esse, a reproach: orationes, L.: iambi, H.: criminosior oratio, Her.
    * * *
    I
    criminosa -um, criminosior -or -us, criminosissimus -a -um ADJ
    accusatory/reproachful; slanderous/vituperative; shameful/dishonoring/criminal
    II

    Latin-English dictionary > crīminōsus

  • 4 probrum

    prŏbrum, i, n. [cf. Gr. propherein, to reproach; and opprobrium], a shameful or disgraceful act (class.; syn.: dedecus, flagitium).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: qui, nisi probrum, omnia alia indelicta aestimant, Att. ap. Fest. p. 229 Müll.:

    flagitium probrumque magnum expergefacis,

    Plaut. Curc. 1, 3, 42:

    ignaviae luxuriaeque probra,

    Sall. J. 44, 5:

    emergere ex paternis probris ac vitiis,

    Cic. Verr. 2, 3, 69, § 162.—
    B.
    In partic., unchaste or immodest conduct, lewdness, unchastity, adultery:

    Alcumenam insontem probri Amphitruo accusat,

    Plaut. Am. 3, 1, 9:

    exsequi,

    id. Truc. 2, 5, 8:

    vitii probrique plena,

    id. Mil. 2, 5, 13:

    probri insimulasti pudicissimam feminam,

    Cic. Phil. 2, 38, 99; Ov. M. 10, 695:

    probri suspicio,

    Suet. Caes. 43; cf.:

    aliquam habere cum summo probro,

    Ter. And. 5, 3, 10; Liv. 25, 3; Tac. A. 3, 56:

    probrum virginis Vestalis ut capite puniretur,

    Fest. p. 241 Müll.—
    II.
    Transf., the disgrace arising from an infamous act, shame, reproach, disgrace, dishonor, infamy: ea tum compressa parit huic puerum, sibi probrum, Caecil. ap. Fest. p. 229 Müll.:

    nemo id probro ducet Alcumenae,

    Plaut. Am. 2, 1, 30:

    ego jam tua probra aperibo omnia,

    id. Truc. 4, 2, 50:

    in probro esse,

    Ter. Phorm. 5, 4, 6:

    quem (Curium) censores senatu probri gratiā moverant,

    Sall. C. 23, 1:

    vita rustica, quam tu probro et crimini putas esse oportere,

    to be reproachful, shameful, Cic. Rosc. Am. 17, 48:

    postquam divitiae honori esse coeperunt, paupertas probro haberi,

    Sall. C. 12, 1:

    probrum castis, labem integris, infamiam bonis inferre,

    Cic. Cael. 18, 42:

    ut probrum objectare,

    id. Tusc. 1, 2, 3:

    probrum atque dedecus,

    id. Rosc. Am. 24, 68:

    terras implere probris,

    Ov. H. 17, 208:

    luere sanguine probra,

    id. Ib. 567.—
    B.
    In partic., abuse, insult, reproachful language, a reproach, libel:

    epistulae plenae omnium in me probrorum,

    Cic. Att. 11, 9, 2:

    aliquem probris maledictisque vexare,

    id. Fl. 20, 48:

    in isto tuo maledicto probrum mihi nullum objectas,

    id. Dom. 29, 76:

    probra dicere alicui,

    Ov. A. A. 3, 49:

    jactare in aliquem,

    Liv. 29, 9:

    ingerere probra,

    id. 2, 45:

    increpare multis ac servilibus probris,

    Tac. A. 11, 37:

    probra jacere,

    id. H. 4, 45:

    cumulare,

    id. A. 1, 21:

    aggerare,

    id. ib. 13, 14:

    componere,

    id. ib. 16, 21:

    probris lacessere,

    Sen. Agam. 980:

    probris omnibus contaminatus,

    Suet. Vit. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > probrum

  • 5 ab-eō

        ab-eō iī, itūrus, īre    (abin' for abisne, T.), to go from, go away, go off, go forth, go, depart: ab urbe: ex eorum agris: ex conspectu, out of sight, Cs.: mater abit templo, O.: abire fugā, to flee, V.: in angulum aliquo, T.: unde abii, V.: exsulatum Tusculum abiit, L.: si periturus abis, to your death, V.: sublimis abiit, ascended, L.: telo extracto praeceps in volnus abiit, collapsed, L.: quo tantum mihi dexter abis? whither so far to the right? V.: nemo non donatus abibit, without a gift, V.: abeas parvis aequus alumnis, show yourself favorable as you go, H.: quae dederat abeuntibus, V.: sub iugum abire, L.: abi, nuntia Romanis, etc., L.; of things: cornus sub altum pectus abit, penetrates deeply, V.: sol... abeunte curru, as his chariot departs, H. — In partic., to pass away, disappear, vanish, cease, die: a vitā: illuc quo priores abierunt, Ph.; of time, to pass away, elapse, expire: abiit illud tempus: tota abit hora, H.; of other things: abeunt pallorque situsque, pass away, O.: inopia praeceps abierat, S.: in aera sucus corporis, O.— Of change, to pass over, be transferred: abeunt illuc omnia, unde orta sunt, return: in avi mores atque instituta, i. e. restore, L.; hence, to be changed, be transformed, be metamorphosed (poet.): in villos abeunt vestes, in crura lacerti, O.: comae in silvas abeunt, O. — Fig., to depart from, leave off, turn aside: ut ab iure non abeat: ne longius abeam, wander from the point: ad istas ineptias, have recourse to: illuc, unde abii, redeo, set out, H. —To retire from an office: cum magistratu abisset: abiens magistratu, L.—Of a consequence or result, to turn out, come off (of persons): ab iudicio turpissime victus: neutra acies laeta ex eo certamine abiit, L.: impune, Ph.: ne in ora hominum pro ludibrio abiret, i. e. lest he should be made ridiculous, L.: ne inrito incepto abiretur, L. —To turn out, end, terminate (of things): mirabar hoc si sic abiret, T.—To get off, escape: quem ad modum illinc abieris, vel potius paene non abieris, scimus, how you came off thence, or rather came near not getting off.—In auctions, not to be knocked down (to one): ne res abiret ab Apronio, i. e. that he may purchase.—To be postponed: in diem, T.— The imper. abi is often a simple exclamation or address, friendly or reproachful: abi, virum te iudico, go to, I pronounce you a man, T.: Non es avarus: abi; quid, etc., well, H.: abi, nescis inescare homines, begone, T.; in imprecations: abin hinc in malam rem? (i. e. abisne?), will you go and be hanged? T.: in malam pestem.

    Latin-English dictionary > ab-eō

  • 6 nota

        nota ae, f    [GNA-], a means of recognition, mark, sign, stamp, impression: epistulis notam apponam eam, quae mihi tecum convenit: barbarus compunctus notis Thraeciis, i. e. tattooed: Quā notam duxit (vitulus), is marked, H.: notas et nomina gentis inurunt (in vitulos), brand with, V.: notam sine volnere fecit, bruise, O.—Plur., significant marks, written characters, signs: qui sonos vocis litterarum notis terminavit, letters.— A critical mark, marginal note: notam apponere ad malum versum.— Plur, letters, alphabetic writing (sc. litterarum): Quosque legat versūs... Grandibus marmore caede notis, large letters, O.: foliisque notas et nomina mandat, V.: Inspicit acceptas hostis ab hoste notas, the letter, O.: loci, quasi argumentorum notae, memoranda.—Of wine, a brand, stamp, kind, quality: nota Falerni, H.: hae notae sunt optimae, i. e. wines of these brands. —A nod, beck, sign: Innuet; acceptas tu quoque redde notas, O.: Concussā manu dantem sibi signa videt, redditque notas, O.— Fig., a mark, sign, token: notae ac vestigia suorum flagitiorum: interspirationis enim, non defatigationis nostrae neque librariorum notae, signs (punctuation marks). — A distinguishing mark, characteristic, note: cuiusque generis dicendi: inter conloquia insigni notā deprendi, by a marked peculiarity of dialect, L.: Signatum praesente notā nomen, with the note of the present time, H.: Fabella hominum discernit notas, Ph.—Because of the mark against the name of a degraded citizen on the censor's lists, a censorial reproach, judgment of degradation (see censor): censoriae severitatis nota: censores senatum sine ullius notā legerunt, not excluding any one, L.— A mark of ignominy, badge of infamy, reproach, disgrace: domesticae turpitudinis: homo omnibus insignis notis turpitudinis: in amore tuo cogor habere notam, i. e. am degraded, Pr.: nullā tristi notā insignitus, reproachful surname, L.
    * * *
    mark, sign, letter, word, writing, spot brand, tattoo-mark

    Latin-English dictionary > nota

  • 7 objurgatorius

    objurgatoria, objurgatorium ADJ
    reproachful, scolding

    Latin-English dictionary > objurgatorius

  • 8 criminosus

    slanderous, reproachful

    Latin-English dictionary of medieval > criminosus

  • 9 abeo

    ăb-ĕo, ĭvi or ii, ītum, īre, v. n. (abin= abisne, Plaut. and Ter.; abiit, dissyl., v. Herm. Doctr. Metr. p. 153), to go from a place, to go away, depart.
    I.
    Lit..
    A.
    In gen., constr. with ab, ex, the simple abl., the acc. with in, the local adv. hinc, and absol.:

    abeo ab illo,

    Plaut. Cure. 2, 3, 70:

    abi in malam rem maxumam a me,

    id. Ep. 1, 1, 72 (v. infra); so id. Bacch. 4, 9, 107:

    abin e conspectu meo?

    id. Am. 1, 3, 20 (but also abin ab oculis? id. Trin. 4, 2, 140: id. Truc. 2, 5, 24):

    ablturos agro Argivos,

    id. Am. 1, 1, 53:

    abire in aliquas terras,

    Cic. Cat. 1, 8, 20:

    insanus, qui hinc abiit modo,

    Plaut. Merc. 2, 2, 61:

    abi prae, jam ego sequar,

    go on, I will soon follow, id. Am. 1, 3, 45. —With supine:

    abiit exsulatum,

    into exile, Plaut. Merc. 3, 4, 6; Liv. 2, 15 fin.; cf.:

    abi deambulatum,

    Ter. Heaut. 3, 3, 26. — Absol.:

    (Catilina) abiit, excessit, evasit, erupit,

    Cic. Cat. 2, 1, 1:

    praetor de sellā surrexit atque abiit,

    id. Verr. 2, 4, 65 fin.:

    quae dederat abeuntibus,

    Verg. A. 1, 196 al.:

    sub jugum abire,

    Liv. 3, 2, 8 fin.With inf.:

    abi quaerere,

    Plaut. Cist. 2, 1, 26. —Of things:

    cornus sub altum pectus abit,

    penetrates deeply, Verg. A. 9, 700.
    B.
    In partic.
    1.
    To pass away, so that no trace remains; to disappear, vanish, cease.
    a.
    Of man, to die:

    qui nune abierunt hinc in communem locum (i.e. in Orcum),

    Plaut. Cas. prol. 19; cf.:

    ea mortem obiit, e medio abiit,

    Ter. Phorm. 5, 9, 30; so also Cic.: abiit e vitā, Tusc. 1, 30, 74 al. —
    b.
    Of time, to pass away, elapse:

    dum haec abiit hora,

    Ter. Eun. 2, 3, 50:

    menses,

    id. Ad. 4, 5, 57:

    annus,

    Cic. Sest. 33, 72:

    abit dies,

    Cat. 61, 195:

    tota abit hora,

    Hor. S. 1, 5, 14. —
    c.
    Of other things:

    per inane profundum,

    Lucr. 1, 1108:

    nausea jam plane abiit?

    Cic. Att. 14, 10, 2; so id. Fam. 9, 20; Ov. M. 7, 290 al.
    2.
    To be changed from one's own ways or nature into something else, to be transformed, metamorphosed; always constr. with in (chiefly poet., esp. in Ov. M., as a constant expression for metamorphosis): terra abit in nimbos imbremque, Lucil. ap. Varr. L. L. 5, § 24 Mūll.:

    in corpus corpore toto,

    to pass with their whole body into another, Lucr. 4, 1111:

    aut abit in somnum,

    is, as it were, wholly dissolved in sleep, is all sleep, id. 3, 1066: E in V abiit. Varr. L. L. 5, § 91 Mūll.:

    in villos abeunt vestes, in crura lacerti,

    Ov. M. 1, 236; id. ib. 2, 674:

    jam barba comaeque in silvas abeunt,

    id. ib. 4, 657; 4, 396; so id. ib. 3, 398; 8,555; 14, 499;

    14, 551 al.: in vanum abibunt monentium verba,

    will dissolce into nothing, Sen. Ep. 94 med.;

    hence, in avi mores regem abiturum,

    would adopt the ways of, Liv. 1, 32.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to depart from, to leave off, to turn aside:

    ut ab jure non abeat,

    Cic. Verr. 2, 1, 44, § 114; so,

    ab emptione,

    Dig. 2, 14, 7, § 6; 18, 2, 14, § 2 sq.:

    a venditione,

    ib. 18, 5, 1: sed abeo a sensibus, leave, i. e. speak no more of, Cic. Ac. 2, 28, 9; so often with longe: non longe abieris, you need not go far to seek for examples, id. Fam. 7, 19; cf.:

    ne longius abeam,

    id. Rosc. Am. 16, 47; id. Caec. 33, 95 al.:

    quid ad istas ineptias abis?

    why do you have recourse to —? id. Rosc. Am. 16, 47:

    abit causa in laudes Cn. Pompeii,

    Quint. 9, 2, 55:

    illuc, unde abii, redeo,

    I set out, Hor. S. 1, 1, 108:

    pretium retro abiit,

    has fallen, Plin. Ep. 3, 19, 7.
    B.
    In partic.
    1.
    With abl., to retire from an office or occupation:

    abiens magistratu,

    Cic. Pis. 3, 6; id. Fam. 5, 2, 7: Liv. 2, 27 fin.; 3, 38 fin. al.; so,

    abire consulatu,

    Cic. Att. 1, 16, 5; cf.

    flaminio,

    Liv. 26, 23 fin.:

    sacerdotio,

    Gell. 6, 7, 4:

    honore,

    Suet. Aug. 26:

    tutelā,

    Dig. 26, 4, 3, § 8; cf.:

    tutelā vel curā,

    ib. 26, 10, 3, § 18 al.
    2.
    Of the consequence or result of an action, to turn out, end, terminate:

    mirabar hoc si sic abiret,

    Ter. And. 1, 2, 4: cf.:

    non posse ista sic abire,

    Cic. Att. 14, 1; so id. Fin. 5, 3, 7; Cat. 14, 16 al.
    3.
    In auctions, t. t., not to be knocked down to one:

    si res abiret ab eo mancipe,

    should not fall to him, Cic. Verr. 2, 1, 54; cf.:

    ne res abiret ab eo,

    that he may purchase it, id. 2, 3, 64; so Dig. 18, 2, 1; 50, 17, 205.
    4.
    The imper. abi is often a simple exclamation or address, either with a friendly or reproachful signif.
    a.
    Abi, Indis me, credo, Begone, you are fooling me! Plaut. Most. 5, 1, 32; so Ter. Ad. 4, 2, 25; cf. Hor. Ep. 2, 2, 205. —
    b.
    Begone! be off! abi modo, Plaut. Poen. 1, 3, 20:

    abi, nescis inescare homines,

    Ter. Ad. 2, 2, 12;

    bence in the malediction, abi in malam rem!

    go be hanged! Plaut. Pers. 2, 4, 17:

    abin hine in malam crucem?

    id. Most. 3, 2, 163 (ef. Cic.: quin tu abis in malam pestem malumque cruciatum? Phil. 13, 21); v. crux and cruciatus.

    Lewis & Short latin dictionary > abeo

  • 10 concubinus

    concŭbīnus, i, m., and concŭbīna, ae, f. [concubo], one who lives in concubinage (cf. concubinatus), a concubine (male or female), a less reproachful designation than paelex (cf. Dig. 5, 16, 144).
    a.
    Masc. (not in Cic.), Cat. 61, 130 sq.; * Quint. 1, 2, 8; Plin. 8, 45, 70, § 180; Curt. 10, 2, 27; Suet. Galb. 22; Tac. A. 13, 21; Mart. 6, 22.—Far more freq.,
    b.
    Fem., Plaut. Ep. 3, 4, 30; id. Mil. 2, 1, 62; 2, 3, 66 al.; 2, 5, 6; 2, 6, 68; id. Merc. 4, 4, 17; id. Stich. 4, 1, 56; * Cic. de Or. 1, 40, 183; Tac. H. 1, 72 et saep.; cf. Dig. 25, 7: de concubinis.

    Lewis & Short latin dictionary > concubinus

  • 11 contumeliosus

    contŭmēlĭōsus, a, um, adj. [contumelia], full of abuse, reproachful, insolent, abusive (in good prose):

    partim te superbum esse dicunt, quod nihil respondeas, partim contumeliosum, quod male respondeas,

    Cic. Fam. 1, 10:

    uti beneficio Antonii contumelioso,

    id. Att. 15, 12, 1:

    quam contumeliosus in edictis!

    id. Phil. 3, 6, 15:

    litterae in aliquem,

    id. Q. Fr. 1, 2, 3, § 9; id. Balb. 9, 24; Sall. J. 65, 2:

    contumeliosum id militibus,

    Tac. H. 2, 27:

    dicta,

    Sall. J. 20, 5; Liv. 24, 5, 5:

    edicta,

    Suet. Ner. 41:

    et minaci et contumaci epistulă,

    id. Claud. 35:

    exactor,

    Dig. 22, 1, 33 pr.— Comp.: parencheirêsis, Cic. Att. 15, 4, 3:

    injuria,

    Dig. 47, 10, 7, § 7.— Sup.:

    genus acclamationum,

    Suet. Dom. 23:

    verbum,

    Quint. 2, 12, 1; 12, 5, 6.— Adv.: contŭmēlĭōsē, abusively, insolently, etc.:

    dicere de absentibus,

    Cic. Off. 1, 37, 134; Quint. 6, 1, 17:

    contumeliose et aspere dicere in adversarios,

    id. 6, 3, 28 al. — Comp., Ter. Phorm. 2, 3, 1; Liv. 32, 37, 4; Just. 5, 4, 13.— Sup., Cic. Vat. 12, 29; Vell. 1, 7, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > contumeliosus

  • 12 criminosus

    crīmĭnōsus, a, um, adj. [crimen, I.], full of reproaches, reproachful, accusalory, calumniating, slanderous (class.):

    ne cum me nimium gratum illi esse dicant, id mihi criminosum esse possit,

    Cic. Planc. 2, 4; id. Verr. 2, 2, 67, § 162; cf.:

    in hunc,

    id. Sull. 13, 36:

    nomen,

    id. Planc. 19, 46:

    orationes,

    Liv. 8, 12, 14:

    iambi,

    Hor. C. 1, 16, 2:

    criminosissimus liber,

    Suet. Caes. 75; cf. Quint. 9, 2, 23:

    ille acerbus, criminosus, popularis homo ac turbulentus,

    Cic. Clu. 34, 94.—Hence, subst.: crīmĭnōsus, i, m., a guilty man, Cassiod. Var. 3, 57.— Comp., Auct. Her. 4, 40, 52.— Adv.: crī-mĭnōsē, reproach fully, slanderously, Cic. Rosc. Am. 20, 55; Sall. J. 64, 5; Liv. 38, 43, 7; 40, 9, 13; Tac. A. 16, 20.— Comp., Cic. Brut. 34, 131; Tac. H. 3, 38.— Sup., Suet. Tib. 53.

    Lewis & Short latin dictionary > criminosus

  • 13 excetra

    excē̆tra, ae, f. [perh. corrupted from echidna], a snake, serpent (very rare).
    I.
    Prop., Plaut. Pers. 1, 1, 3 sq.; * Cic. poet. Tusc. 2, 9, 22.—
    II.
    Transf., a reproachful epithet for a bad, intriguing woman, Plaut. Cas. 3, 5, 19; id. Ps. 1, 2, 82; Liv. 39, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > excetra

  • 14 invectiva

    invectīvus, a, um, adj. [id.], scolding, abusive, reproachful, full of invectives (postclass.):

    oratio acer, et invectiva,

    Amm. 21, 10, 7:

    volumen,

    id. 22, 14, 2.— Subst.: in-vectīva, ōrum, n., invectives, abuse:

    quaedam in principem,

    Amm. 28, 1, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > invectiva

  • 15 invectivus

    invectīvus, a, um, adj. [id.], scolding, abusive, reproachful, full of invectives (postclass.):

    oratio acer, et invectiva,

    Amm. 21, 10, 7:

    volumen,

    id. 22, 14, 2.— Subst.: in-vectīva, ōrum, n., invectives, abuse:

    quaedam in principem,

    Amm. 28, 1, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > invectivus

  • 16 muliebria

    mŭlĭĕbris, e, adj. [mulier], of or belonging to a woman, womanly, female, feminine.
    I.
    Adj. (class.):

    loci muliebres, ubi nascendi initia consistunt,

    Varr. L. L. 5, 3:

    facinus,

    Plaut. Truc. 4, 3, 35:

    comitatus,

    Cic. Mil. 10, 28:

    vox,

    id. de Or. 3, 11, 41:

    vestis,

    Nep. Alc. 10, 6:

    venustas,

    Cic. Off. 1, 36, 130:

    fraus,

    Tac. A. 2, 71:

    impotentia,

    id. ib. 1, 4:

    certamen, i. e. de mulieribus,

    Liv. 1, 57:

    jura,

    id. 34, 3:

    Fortuna Muliebris, worshipped in memory of the wife and mother of Coriolanus, who persuaded him to retreat,

    Val. Max. 1, 8, 4; Liv. 2, 40.—
    B.
    In a reproachful sense, womanish, effeminate, unmanly: parce muliebri supellectili. Mi. Quae ea est supellex? Ha. Clarus clamor sine modo, Plaut. Poen. 5, 3, 26 sq.: animum geritis muliebrem, Poët. ap. Cic. Off. 1, 18, 61 (Trag. Rel. p. 227 Rib.):

    muliebris enervataque sententia,

    Cic. Tusc. 2, 6, 15.—Gram. t. t., feminine (opp. virilis):

    vocabulum,

    Varr. L. L. 9, § 40 sq. Müll.—
    II.
    Subst.: mŭlĭĕbrĭa, ĭum, n.
    A.
    = pu denda muliebria, Tac. A. 14, 60:

    muliebria pati,

    to let one's self be used as a woman, id. ib. 11, 36.—
    B.
    Womanish things:

    muliebria cetera,

    Plin. 37, 2, 6, § 17 = menstrua:

    desierant Sarae fieri muliebria,

    Vulg. Gen. 18, 11.—Hence, adv.: mŭlĭĕ-brĭter.
    1.
    In the manner of a woman, like a woman:

    nec muliebriter Expavit ensem,

    Hor. C. 1, 37, 22:

    ingemiscens,

    Plin. 35, 11, 40, § 140:

    flere,

    Spart. Hadr. 14, 5:

    Hunni equis muliebriter insidentes,

    in the manner of women, Amm. 31, 2, 6.—
    2.
    Womanishly, effeminately: si se lamentis muliebriter lacrimisque dedet. Cic. Tusc. 2, 21, 48:

    ne quid serviliter muliebriterve faciamus,

    id. ib. 2, 23, 55:

    Antinăum suum muliebriter flere,

    Spart. Hadr. 14, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > muliebria

  • 17 muliebris

    mŭlĭĕbris, e, adj. [mulier], of or belonging to a woman, womanly, female, feminine.
    I.
    Adj. (class.):

    loci muliebres, ubi nascendi initia consistunt,

    Varr. L. L. 5, 3:

    facinus,

    Plaut. Truc. 4, 3, 35:

    comitatus,

    Cic. Mil. 10, 28:

    vox,

    id. de Or. 3, 11, 41:

    vestis,

    Nep. Alc. 10, 6:

    venustas,

    Cic. Off. 1, 36, 130:

    fraus,

    Tac. A. 2, 71:

    impotentia,

    id. ib. 1, 4:

    certamen, i. e. de mulieribus,

    Liv. 1, 57:

    jura,

    id. 34, 3:

    Fortuna Muliebris, worshipped in memory of the wife and mother of Coriolanus, who persuaded him to retreat,

    Val. Max. 1, 8, 4; Liv. 2, 40.—
    B.
    In a reproachful sense, womanish, effeminate, unmanly: parce muliebri supellectili. Mi. Quae ea est supellex? Ha. Clarus clamor sine modo, Plaut. Poen. 5, 3, 26 sq.: animum geritis muliebrem, Poët. ap. Cic. Off. 1, 18, 61 (Trag. Rel. p. 227 Rib.):

    muliebris enervataque sententia,

    Cic. Tusc. 2, 6, 15.—Gram. t. t., feminine (opp. virilis):

    vocabulum,

    Varr. L. L. 9, § 40 sq. Müll.—
    II.
    Subst.: mŭlĭĕbrĭa, ĭum, n.
    A.
    = pu denda muliebria, Tac. A. 14, 60:

    muliebria pati,

    to let one's self be used as a woman, id. ib. 11, 36.—
    B.
    Womanish things:

    muliebria cetera,

    Plin. 37, 2, 6, § 17 = menstrua:

    desierant Sarae fieri muliebria,

    Vulg. Gen. 18, 11.—Hence, adv.: mŭlĭĕ-brĭter.
    1.
    In the manner of a woman, like a woman:

    nec muliebriter Expavit ensem,

    Hor. C. 1, 37, 22:

    ingemiscens,

    Plin. 35, 11, 40, § 140:

    flere,

    Spart. Hadr. 14, 5:

    Hunni equis muliebriter insidentes,

    in the manner of women, Amm. 31, 2, 6.—
    2.
    Womanishly, effeminately: si se lamentis muliebriter lacrimisque dedet. Cic. Tusc. 2, 21, 48:

    ne quid serviliter muliebriterve faciamus,

    id. ib. 2, 23, 55:

    Antinăum suum muliebriter flere,

    Spart. Hadr. 14, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > muliebris

  • 18 objurgatorius

    objurgātōrĭus, a, um, adj. [objurgator], chiding, reproving, reproachful:

    epistula,

    Cic. Att. 13, 6, 3:

    verba,

    Gell. 1, 26, 7:

    sonitus vocis,

    id. 9, 2, 3:

    clamor,

    Amm. 16, 12, 55.

    Lewis & Short latin dictionary > objurgatorius

  • 19 remaledico

    rĕ-mălĕdīco, ĕre, v. n., to return reproachful language, to abuse or revile back: non oportere maledici senatoribus, remaledici civile fasque esse, Vespas. ap. Suet. Vesp. 9 fin.; Tert. Idol. 21; Hier. Ep. 69, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > remaledico

  • 20 somnus

    somnus, i, m. [Sanscr. svap-nas; Gr. hupnos; som-nus for sop-nus; cf.: sopor, sopio].
    I.
    Lit., sleep: hostes vino domiti somnoque sepulti, Enn. ap. Macr. S. 6 (Ann. v. 291 Vahl.); Lucr. 1, 133: vix aegro cum corde meo me somnus reliquit, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 52 Vahl.); cf., on the contrary: pandite sulti' genas et corde relinquite somnum, id. ap. Fest. p. 343 Müll. (Ann. v. 521 Vahl.):

    somnum capere,

    Plaut. Mil. 3, 1, 115; cf. Cic. Tusc. 4, 19, 44:

    somnum videre,

    Ter. Heaut. 3, 1, 82:

    Caninius suo toto consulatu somnum non vidit,

    Cic. Fam. 7, 30, 1:

    somnum tenere,

    id. Brut. 80, 278:

    somno se dare,

    id. Tusc. 1, 47, 113:

    me artior quam solebat somnus complexus est,

    id. Rep. 6, 10, 10:

    puella somno fessa,

    Tib. 1, 3, 88:

    somno vincta,

    Ov. M. 11, 238; Liv. 5, 44; Suet. Aug. 16:

    hos oppressos somno,

    Caes. B. C. 2, 38 fin.:

    ne me e somno excitetis,

    Cic. Rep. 6, 12, 12: so,

    ex somno excitare aliquem,

    id. Sull. 8, 24:

    e somno suscitari,

    id. Tusc. 4, 19, 44:

    somno solutus sum,

    id. Rep. 6, 26, 29:

    cum ergo est somno sevocatus animus a societate,

    id. Div. 1, 30, 63:

    palpebrae somno coniventes,

    id. N. D. 2, 57, 143:

    somno languidus,

    Quint. 4, 2, 106: in somnis aliquid videre, in sleep, in dreams, Enn. ap. Fest. p. 325 Müll. (Ann. v. 228 Vahl.); cf. Plaut. Curc. 2, 2, 10; Poët. ap. Cic. Div. 1, 21, 44; Cic. N. D. 1, 29, 82; id. Div. 1, 24, 49; 1, 25, 44; 1, 53, 121; 2, 70, 144; Verg. A. 2, 270; 4, 466; 4, 557 al.; so,

    less freq.: per somnum,

    Cic. Div. 2, 11, 27; Liv. 2, 36, 4; Verg. A. 5, 636; and:

    per somnos,

    Plin. 23, 1, 24, § 49; cf.: ea si cui in somno accidant, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 45:

    datur in somnum euntibus,

    Plin. 26, 8, 47, § 74:

    somnum petiere,

    Ov. M. 13, 676; Quint. 9, 4, 12:

    ducere somnos,

    i. e. protract slumber, continue to sleep, Verg. A. 4, 560 (cf.:

    trahere quietem,

    Prop. 1, 14, 9); so,

    educere somnos,

    Sil. 11, 405;

    but: pocula ducentia somnos,

    causing sleep, Hor. Epod. 14, 3:

    verba placidos facientia somnos,

    Ov. M. 7, 153:

    nuces somnum faciunt,

    Plin. 23, 8, 75, § 144:

    odor somnum gignit,

    id. 21, 19, 77, § 132:

    somnum parere,

    id. 19, 8, 38, § 126:

    adferre,

    id. 32, 2, 11, § 24:

    conciliare (opp. fugare),

    id. 14, 18, 22, § 117:

    concitare,

    id. 20, 17, 73, § 189:

    adlicere,

    id. 26, 3, 8, § 14:

    somnos invitare,

    Hor. Epod. 2, 28:

    adimere,

    id. C. 1, 25, 3:

    avertere,

    id. S. 1, 5, 15:

    rumpere,

    Sil. 3, 167:

    perturbare,

    Quint. 12, 1, 6.— Poet.:

    conditque natantia lumina somnus,

    Verg. G. 4, 496:

    labi ut somnum sensit in artus,

    Ov. M. 11, 631:

    serpens,

    Plin. 7, 24, 24, § 90:

    graviore somno premi,

    id. 9, 13, 15, § 42:

    voltus in somnum cadit,

    Sen. Herc. Fur. 1044:

    somno cedere,

    Val. Fl. 2, 71:

    lumina mergere somno,

    id. 8, 65:

    somnus altus,

    Hor. S. 2, 1, 8:

    somni faciles,

    Ov. H. 11, 29; cf.:

    somno mollior herba,

    Verg. E. 7, 45:

    somni pingues,

    Ov. Am. 1, 13, 7; Luc. 10, 354:

    plenus,

    Cels. 1, 3:

    intermissus,

    Quint. 10, 6, 1:

    lenis et placidus,

    Sen. Herc. Fur. 1075:

    gravis,

    id. ib. 1051:

    servus ad somnum,

    who keeps watch during one's sleep, Curt. 6, 11, 3.—Personified: Somnus, as a divinity, son of Erebus and Nox, Hyg. Fab. praef.; Verg. A. 5, 838; 6, 390; Ov. M. 11, 586, 11, 593; 11, 623 sq.; Stat. Th. 10, 87; Tib. 2, 1, 90 al.—
    B.
    Esp., in reproachful sense, sleep, sloth, drowsiness, inactivity, slumber, idleness, etc.: corde relinquite somnum, Enn. ap. Fest. p. 343 Müll. (Ann. v. 521 Vahl.):

    dediti ventri ac somno,

    Sall. C. 2, 8:

    somno et conviviis et delectationi nati,

    Cic. Sest. 66, 138: somno et luxu pudendus, Tac. H. 2, 90:

    somno indulsit,

    id. A. 16, 19:

    dediti somno ciboque,

    id. G. 15; Vell. 2, 1, 1.—
    II.
    Poet., transf.
    A.
    Night:

    Libra die somnique pares ubi fecerit horas,

    Verg. G. 1, 208; cf. Sil. 3, 200. —
    B.
    Death (mostly with adjj.):

    longus,

    Hor. C. 3, 11, 38:

    componit lumina somno,

    Sil. 5, 529:

    niger,

    id. 7, 633:

    frigidus,

    Val. Fl. 3, 178;

    SO, SOMNO AETERNO SACRVM,

    Inscr. Orell. 4428:

    REQVIESCIT IN SOMNO PACIS,

    ib. 1121.—
    C.
    Of a calm at sea:

    pigro torpebant aequora somno,

    Stat. S. 3, 2, 73:

    imbelli recubant litora somno,

    id. Th. 3, 256. —
    D.
    A dream: exterrita somno, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 37 Vahl.):

    promissa somni,

    Sil. 3, 216.

    Lewis & Short latin dictionary > somnus

См. также в других словарях:

  • Reproachful — Re*proach ful ( f?l), a. 1. Expressing or containing reproach; upbraiding; opprobrious; abusive. [1913 Webster] The reproachful speeches . . . That he hath breathed in my dishonor here. Shak. [1913 Webster] 2. Occasioning or deserving reproach;… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • reproachful — index blameful, contemptible, contemptuous, critical (faultfinding), ignoble, remonstrative Burton s Legal Thesaurus …   Law dictionary

  • reproachful accusation — index incrimination Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • reproachful — 1540s, from REPROACH (Cf. reproach) + FUL (Cf. ful). Related: Reproachfully …   Etymology dictionary

  • reproachful — ► ADJECTIVE ▪ expressing disapproval or disappointment. DERIVATIVES reproachfully adverb …   English terms dictionary

  • reproachful — [ri prōch′fəl] adj. full of or expressing reproach, or blame, censure, etc. reproachfully adv. reproachfulness n …   English World dictionary

  • reproachful — [[t]rɪpro͟ʊtʃfʊl[/t]] ADJ GRADED Reproachful expressions or remarks show that you are disappointed, upset, or angry because someone has done something wrong. She gave Isabelle a reproachful look... He turned to Alex and his tone was reproachful.… …   English dictionary

  • reproachful — re|proach|ful [rıˈprəutʃfəl US ˈproutʃ ] adj a reproachful look, remark etc shows that you are criticizing someone or blaming them ▪ She gave her daughter a reproachful glance. >reproachfully adv …   Dictionary of contemporary English

  • reproachful — adjective a reproachful look, remark etc shows that you are criticizing someone or blaming them: She shot me a reproachful glance. reproachfully adverb …   Longman dictionary of contemporary English

  • reproachful — reproachfully, adv. reproachfulness, n. /ri prohch feuhl/, adj. 1. full of or expressing reproach or censure: a reproachful look. 2. Obs. deserving reproach; shameful. [1540 50; REPROACH + FUL] * * * …   Universalium

  • reproachful — adjective a) Expressing or containing reproach; upbraiding; opprobrious; abusive. b) Occasioning or deserving reproach; shameful; base; as, a reproachful life …   Wiktionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»